A NAVALLA DE BOTIS - Fascículo 8: Desmontando un deportista. Capítulo IV: imos facer que o teu 'motor Barreiros' empuxe de verdade

Durante os últimos capítulos vimos xa en detalle como funciona o teu organismo pola vía lipolítica (enlace), recapitulamos: aquel “motor Barreiros” que non é quen de levarte moi rápido pero que está empurrando en todo momento e nunca te deixará tirado…

Pois hoxe quero falarche mais polo miúdo de como podes quitar algo máis de rendemento a esta ferramenta, de como podes tratar de gardar esa ESPECIFICIDADE da que che falei no último capítulo no teu adestramento e deixar ó teu organismo o recado concreto para que aqueles “mecánicos alostáticos” dos que tamén falamos saiban por onde comezar.

Seguimos recapitulando e si lembras tamén che contei que, como a súa enerxía nunca se esgota, este motor é o que sigue tirando de ti cando che da “o tipo do mazo” e tes que chegar a casa en hipoglicemia. Pois se pensas nesas sensacións, se pensas ó ritmo ó que moves e as forzas coas que contas nesa situación para chegar a casa… atendendo a esa experiencia xa tes a chave para ti mesmo poder deseñar o teu adestramento… se nunca che pegou o tipo do mazo non te preocupes… xa che pegará… e non creo que teñas tampouco problema en entender o que segue.

Con isto que sabemos, que xa o sabías e che vai resultar moi útil, imos tratar de subliñar catro puntos básicos para que constrúas un bo “motor Barreiros”:

O momento pode ser importante. É un traballo que se adoita facer en pretemporada (logo dun mesociclo non específico) ou tamén en días de recuperación.

Respiración. Pensa nese último día que chegaches a casa “paxariño”, abofé que non viñas bufando coma un boi, non si? Trata de levar unha respiración relaxada, paseniño… e no momento no que non poidas tararear unha canción sen te cortar ou que teñas que facer unha pausa para coller aire se vas falando cun compañeiro, deberás levantar o pé.

Cambio. Ás veces nos pasa co cambio da bici coma os condutores cos intermitentes que non o usamos - Para este cachiño non vou quitar o parato… E cachiño a cachiño vas facendo camiño e un adestramento de recuperación se convirte en interválico. Cambia de chip! Usa o cambio. Tes dez, once ou doce coroas para escoller e non pasa nada por chegar a un repeito e quitar o parato. Evita poñerte de pés… algunha vez si, para aliviar o pandeiro.

Rolete. É unha relación amor - odio moi intensa, seino. Pero o caso é que o rolete é un aliado fantástico aquí. Con un esforzo tan lixeiro os repeitos parece que non acaban e cando saes á estrada tes que calcular ben os tempos, porque vas ir moitísimo máis despacio e o tempo nas rutas que coñeces pódese multiplicar x2. Unhas poucas sesións na casa, sobre todo agora que ven o mal tempo, poden ser un bo comezo para ir adaptándonos a este ritmo, e non o esquezas o día que volvas á estrada.

Pedalea baixando. Non te cortes aquí, tómate esa licenza. Tampouco te poñas a esprintar e lle digas ós colegas: “e que dixo Botis”... jeje! Pero insiste baixando, irás algo máis rápido e manterás aquela ESPECIFICIDADE tan importante no teu adestramento. Non te preocupes aquí se o teu pulso ou a sensación de esforzo aumentan e volve retomar as túas referencias ó rematar de baixar.

Para rematar quero darche un par de motivos para que penses en darlle o lugar que merece nos teus adestramentos a vía lipolítica.

Xa che contei noutro capítulo que era este “motor Barreiros” que non che permite ir rápido o que marcaba a día de hoxe a diferencia entre un Sub23 e un profesional. Se durante a carreira, marcha ou saída de domingo en cada repeito tes que botar man dos depósitos dos outros motores (fundamentalmente o de glicóxeno) chegarás achicado á parte decisiva. Cada metro que avances sen tirar man dos depósitos de glicóxeno (ou se o fas nunha porcentaxe menor) será unha vantaxe sobre o compañeiro/rival que si o teña que facer. Como é un motor que empuxa sempre, depende moi directamente do volume, pero sobre todo se non tes tempo para facer 20h semanais compre que respectes este PRINCIPIO DE ESPECIFICIDADE o mellor posible.

E un caso real. Que ó igual que Santo Tomas a todos nos custa crer as cousas sen meter o dedo na ferida. Aquí abaixo vos deixo unha mesma proba realizada nun mesmo ciclo ergómetro logo de tres tempadas adestrando de xeito específico.

Podes ver que logo da evolución acadada o noso deportista pode pedalear á mesma intensidade á que antes subía un porto mantendo os depósitos de glicóxeno intactos para cando fagan falla. Ou como se sempre o vento soprase agora ó seu favor. Máis adiante falaremos deses "umbrais", de como se relacionan con estes “motores” dos que che vou falando e que acontece arredor deles.

Cres que con esta información es quen de implementar algunha estratexia nova nos teus adestramentos?

Lémonos aquí e saudámonos na estrada!

Podes atoparme en:

Strava: Botis

Facebook: TB Botis

Instragram: jbtorrado

Podes contactarme en:

jb.torrado@gmail.com

Podes unirte a:

Non plus flipare (grupo en Strava)